منو تو میدانیم که به هم محتاجیم تو به احساس تماشایی لبهای

پر از حسرت من و من از عطر نفس های تو جان میگیرم

جرعه ای از آب چشمه ی زلال دلت را نوشیدم

همانجا ، در کنار همان چشمه ی زلال

غرق شدم در احساسات یک عشق ماندگار

تا چشمانت را دیدم دلم لرزید
تا تو را دیدم دیگر چشمهای جز تو کسی را ندید
پرنده ی تنها از قفس دلم پرید
قلبم صدای تپشهای قلبت را شنید ، سرنوشت لبخندی زد و گفت شما عاشقید.

خداحافظ اما این بوسه
روزی تو را شاعر خواهد کرد
چنان که مرا…بوسه ی سلام

من هنوز بیاد دارم که برای داشتنت دلی را
به دریا زدم که از آب واهمه داشت

گاه یک لبخند انقدر عمیق میشود که گریه می کنیم
گاه یک نغمه انقدر دست نیافتنی میشود که با ان زندگی می کنیم
گاه یک نگاه انچنان سنگین میشود چشمانمان رهایش نمی کند
گاه یک عشق انقدر ماندگار می شود که فراموشش نمی کنیم

رویای با تو بودن را نمی توان نوشت نمی توان گفت و حتی نمیتوان سرود
با تو بودن قصه شیرینی است به وسعت تلخی تنهایی
و داشتن تو فانوسی به روشنایی هر چه تاریکی در نداشتند
و…و من همچون غربت زدای در اغوش بی کران دریای بی کسی
به انتظار ساحل نگاهت می نشینم و می مانم تا ابد
وتا وقتی که شبنم زلال احساست زنگار غم را از وجودم بشوید
بانوی دریای من…
کاش قلب وسعت می گرفت شمع با پروانه الفت می گرفت
کاش توی جاده های زندگی خنده هم از گریه سبقت می گرفت.