عاشق باش اما اعتراف نكن!!

به هیچ کس اعتماد نکن دخترک
به هیچ کس راز دل نگو دخترک
به هیچ کس نگو که دل بسته ام به تو
به هیچ کس نگو که عاشقش شدی
نه، نه ،نگو
نه، نه، به هیچ کس اعتماد نکن
به هیچ کس نگو که یک شبی کنار پنجره گریه کردی از خاطرش
به هیچ کس نگو که از دیدنش سرعت قلبت از ثانیه جلو می زند
به هیچ کس نگو که روزها گذشت و پیر شدی در انتظار دیدنش
به هیچ کس نگو به هر دری زدی برای باز دوباره دیدنش
به هیچ کس نگو حتی کسی که چتر شد زیر باران برای تو
به هیچ کس نگو حتی کسی که گفت عاشقت شده است
به هیچ کس نگو حتی کسی که نیمه شب برای تو شعر گفته است
به هیچ کس نگو حتی کسی که گفت از بی اعتناییت دلم شکسته است
شک نکن او روزی با تمام عشق رها می کند تو را
نه نه کسی به احساس پاک تو که مثل یک گل شکفته است توجهی نمی کند
آری گل تازه شگفته ات به دست عابران چیده می شود
یا که زیر پایشان مثل یک علف لهیده می شود
دیدی که گفتم به هیچ کس اعتماد نکن
پس اگر اعتماد کردی و عاشقش شدی و قلب تو شکست گلایه ای نکن

من نشانی از تو ندارم اما نشانی ام را برای تو می نویسم: درعصرهای انتظار،به حوالی بی کسی قدم بگذار! خیابان غربت را پیدا کن و وارد کوچه پس کوچه های تنهایی شو! کلبه ی غریبی ام را پیدا کن، کناربیدمجنون خزان زده و کنارمرداب ارزوهای رنگی ام! درکلبه را باز کن و به سراغ بغض خیس پنجره برو! حریر غمش را کنار بزن! مرا می یابی 

اگر از ظلمت ره می ترسی چلچراغ نگهم را به تو خواهم بخشید

روشنی های تنم را که نشان سحرند به تو خواهم بخشید

اگر از دوری ره می ترسی دستهایم را که پلی روی زمان می بندند

و به کوتاهترین فاصله من را به تو می پیوندند به تو خواهم بخشید

اگر از زمزمه٬از حرف کسان می ترسی من جدا از دگران به تو خواهم پیوست

من خویش را در تو نهان خواهم کرد و اگر ترس تو از خویشتن است٬

من تورا از تن خود٬در رگ هستی خویش که به هر ذره وجودم ٬

پر از خواهش توست محو دلم خواهد شد

من تمامی وفا تمامی دل عاشق خود را بی بهانه به تو خواهم داد

تا تو از من باشی

تو بیا ٬تو بیا که اگر آمدنت قصه پوچی باشد ٬

من تورا ای همه خوب تا دم مرگ نخواهم بخشید

پر معنا سکوت میکنی